Never a dull moment
Wethouder Peter Verschuren (SP) is door de Leeuwarder Courant tijdens de begrotingsbehandeling betrapt op een gaap. En dat in een vergadering waarin een begroting werd besproken die op zijn terrein amper nieuws bevatte. Logisch dat hij weinig vragen kreeg en logisch dat hij zich wat verveelde. Minder logisch is zijn reactie in zijn weblog op de kritiek op zijn optreden als wethouder tot nu toe: “Ja, maar de oppositie…”. Terwijl dit de kans was om de pers inhoudelijk van repliek te dienen. Waarom deed hij dat dan niet?
De kritiek van de Leeuwarder Courant was scherp, omdat deze zich richtte op het functioneren van Verschuren als wethouder, in vergelijking met zijn langjarige optreden als raadslid. Dan raak je een gevoelige snaar. Het paste hem beter om in te gaan op de oppositierol van toen vergeleken met die van nu, dan op de wethoudersrol van nu, vergeleken met die van toen. We helpen hem een beetje.
Want als je de wethouders van nu (alleen la Dekker laat nog wel eens wat van zich horen) vergelijkt met het sterrenteam van de vorige periode (Smink, Schuiling en Paas/Visser) dan was er die vorige periode ook wel een stuk meer schwung in het college. Okee, je moet de talenten van destijds achteraf ook geen mythische proporties toekennen en ja, we hadden ook wel eens last van al te veel dadendrang en botsing van ego’s, maar er gebeurde tenminste iets.
Veel ambitie, veel reuring, veel adrenaline, die ook in voorstellen werd omgezet. Heerlijk veel materiaal om je als oppositiepartij tegen af te zetten. De stad werd bestuurd, er werd aan de kar gesleurd, never a dull moment!
Hoe schril het contrast met deze periode. Een nieuw college dat tot nu toe vooral op de winkel past, een paar veilige voorstellen doet en verder vooral veel uitstelt. Het is stil in het stadhuis, en de wethouders delen in de malaise. Er is er voorlopig niet één die het niveau van het vorige team haalt.
Als een oppositiepartij dat dan zegt, is het misschien eventjes vervelend. Maar als een respectabele krant dit aanroert, onder verwijzing naar een glorieus verleden, komt het harder aan. Naar een ander wijzen is dan een gemakkelijke uitweg, maar dat houd je niet lang vol. Om in Verschurens beeldspraak te blijven: Erben Wennemars hoeft van mij niet in de ringen, maar het wordt wel tijd dat hij een paar behoorlijke tijden gaat neerzetten.
Verschuren heeft de kans om de kritiek inhoudelijk te pareren niet gepakt. Dan is de vraag: is dat niet willen of is dat niet kunnen?
9 reacties december 5th, 2006