Democratie
Het raadsdebat over het Europapark heeft veel stof doen opwaaien. Vanuit beide kampen wordt er geweblogd om duidelijk te maken waarom de één het goed en de ander het helemaal fout ziet. Betty de Boer (VVD) concludeert in haar weblog dat dit een zwarte dag is voor de lokale democratie. Mijn stelling is dat de lokale democratie in het debat van afgelopen woensdag haar kracht heeft getoond.
Toegegeven, het leverde geen hoogstaand debat op en na afloop had iedereen een narrig gevoel, maar de checks and balances hebben wel gewerkt. Er was immers een coalitie die net zo boos was op het college als de oppositie over het voor de zoveelste keer niet informeren van de raad over financiėle overschrijdingen. De boot was echt aan, en niet alleen bij CDA, VVD, Stadspartij en D66.
Er was alleen een verschil van belang; van nature zijn coalitiepartijen geneigd hun wethouder te beschermen en uiteraard zijn oppositiepartijen meer geneigd tot aanvallen (zie weblog Bert Westerink). Dit zag je ook gebeuren, met uitzondering van ChristenUnie en Student & Stad, die zowel over het onderzoek als de motie van wantrouwen een positie innamen dichter tegen de coalitie aan. En dat is legitiem.
Even legitiem is het dat de overige vier oppositiepartijen de uiterste consequentie trokken als het gaat om de wijze waarop het college met de raad is omgegaan. Op dat punt was er op basis van de toegezegde maatregelen, die zich vooral op de relatie college-dienst richten, onvoldoende vertrouwen en ook tijdens de raad werd onvoldoende duidelijk dat de houding van het college richting raad na vijf eerdere confrontaties nu fundamenteel zou veranderen.
Dat de motie het niet haalde, was gezien de huidige zetelverdeling geen verrassing, maar ook geen reden haar niet in te dienen. Ook de ‘opschaling’ van de motie naar een motie gericht tegen het college was verwacht, maar maakte voor de indienende partijen geen verschil. Want nadat het college op 21 maart was geļnformeerd had elk collegelid kunnen zeggen: “En de raad dan?”, maar dat is ruim een maand en twee raadsvergaderingen lang niet gebeurd.
Er is gebeurd wat moest gebeuren, en paradoxaal genoeg haalt dat ook weer kou uit de lucht. De wethouder heeft een niet te miskennen signaal gekregen en kan met de motie van wantrouwen zwaaien in de richting van de dienst: “Als jullie zo doorgaan wordt-ie de volgende keer wél aangenomen!”. En het is duidelijk dat de raad meer te zeggen moet krijgen over het aangekondigde onderzoek.
En de raad gaat verder met dit college en andersom. Al direct na de raadsvergadering werd toenadering gezocht tussen de verschillende kampen, juist ook omdąt we met elkaar doorgaan. Napraten en vooruitkijken. Mijn conclusie: inhoudelijk is er reden tot teleurstelling, maar de lokale democratie op zich heeft haar scherpste kanten getoond.
3 reacties mei 24th, 2007