Jammer
Over de verschillende soorten intelligentie zoals IQ en EQ zijn boekenkasten volgeschreven. En niet de makkelijkste boeken ook; de abstracte termen van psychologen gaan mij al snel boven m’n pet. Aan het waarderen van de intelligentie van individuele personen waag ik me dan ook niet. Maar hoe zit het met de intelligentie van samenwerkende individuen? Neem nou het college van B&W.
Vooropgesteld: wij hebben een intelligent college dat de stad over het algemeen op een acceptabel niveau bestuurt. We zijn het niet altijd eens, maar dat hoort erbij. Je zou ze hoogstens kunnen verwijten dat ze wat al te veel naar links hellen, maar dat is geen kwestie van intelligentie.
Waardoor ik op dit punt kwam, was de recente discussie over de scholencampus in Lewenborg. De gemeente heeft daar de geldende inspraakprocedure redelijk goed uitgevoerd, overigens zonder dat men met de omwonenden op één lijn kwam. Kan gebeuren en is bij grotere projecten vaak zelfs onvermijdelijk.
Probleem was echter dat de betrokken burgers ook en masse vielen over de inspraak. “Poppenkast”, “wassen neus”, “niet serieus genomen”. Alle verwijten die bij een slechte inspraakprocedure horen, kwamen nu ook naar boven.
In het raadsdebat liet wethouder José van Schie (PvdA) weten dat ze dit jammer vond, punt. En dat vind ik nou opmerkelijk. Als je als college het woord ‘betrokken’ toevoegt aan je doelstellingen, dan kun je dergelijke kritiek op de inspraakprocedure toch niet afdoen met: “jammer”?
Als je het hierbij laat, accepteer je dat ook bij volgende projecten de inspraak op zichzelf een item wordt, wat ten koste gaat van de inhoudelijke discussie. De uitspraak dat je altijd moet blijven nadenken over inspraak is dan absoluut te vaag. En ik begrijp ook niet dat de SP, onze broeder bij “bouwen aan vertrouwen”, hier genoegen mee neemt.
Ik vind dit een voorbeeld van een aspect van het besturen waar dit college steken laat vallen. Dan gaat het niet om het vermogen rationeel te denken of doelgericht te handelen, maar om de vraag of men effectief met de omgeving weet om te gaan. In hoeverre slaag je erin besluitvorming zo voor te bereiden, dat mensen zich serieus genomen voelen, ook al neem je niet al hun wensen over?
Recent voorbeeld: Sport in Beeld. Er is weliswaar met verenigingen overlegd, maar van de beloofde terugkoppeling is niets terechtgekomen en ze werden opeens geconfronteerd met een afgeronde notitie. Sportverenigingen in de gordijnen natuurlijk.
En waarom nou? Is het zo moeilijk om rekening te houden met de omgeving? Antwoord: ja, dat is razend ingewikkeld en wordt steeds ingewikkelder. Maar wel de dure plicht van de politici die onze stad besturen. Kom ik terug bij het begin: we hebben een intelligent bestuur, en ook sociaal. Meer investeren in de betrokkenheid van burgers lijkt mij een vorm van sociale intelligentie.
3 reacties februari 6th, 2008