Mosselgedrag
De inhoud van de sportdiscussie is bekend. De één vindt dat er historisch veel geld naar de sport gaat en de ander vindt dat veel knelpunten zijn blijven liggen. Dat zou allebei wel eens waar kunnen zijn. Maar wat mij in het raadsdebat opviel, is dat de discussie opvallend scherp langs de grens coalitie/oppositie liep. Een nieuw soort dualisme?
Laten we ons even loswrikken van de sportdiscussie en kijken wat er gisteravond in de verhoudingen gebeurde. Er vond een belangrijk raadsdebat plaats over een majeur onderwerp, waar binnen en buiten het Stadhuis veel om te doen is en is geweest. Het college en de portefeuillehouder lagen bij voorbaat onder vuur, vanwege een gebrekkige aanloop naar het raadsdebat.
Dan heb je de linkse coalitiepartijen, die eerder het verwijt te horen hebben gekregen dat ze bij de wat zwaardere discussies mosselgedrag vertonen: als je ze even aanraakt, sluiten ze zich. En dat is precies wat er gebeurde: blijkbaar moest de collegelijn koste wat het kost worden verdedigd, want er werden direct verwijten aan de oppositie gemaakt, die maar niet wou inzien dat er toch miljoenen naar de sport gaan, die niet degelijk met financiėn omging en waarvan sommige partijen in het verleden toch ook wel meer aan sport hadden kunnen doen.
Ik snap deze uitlatingen wel, aanval is nog steeds de beste verdediging. Maar wat ik niet snap is dat de coalitiefracties niet de gelegenheid te baat hebben genomen hun eigen profiel wat glans te geven. Hier en daar het college roemen, en meegaan met zinnige oppositiemoties en amendementen die in het belang van de sport zijn. Geen kramp, maar pragmatisch proberen je eigen punten binnen te halen. Goed voor je eigen profiel én dat van de raad als geheel. En ook die strategie kan je met je wethouder afspreken.
Maar het gebeurde dus niet. De opnieuw toegeslagen kramp leidde tijdens het debat tot oplopende boosheid bij Student&Stad en de ChristenUnie. Juist de partijen die vanwege hun politieke ligging anders nog wel eens zijn te paaien om de linkse meerderheid aan te vullen, waarmee het verwijt van blokvorming wegvalt. Maar nu waren het juist deze partijen die een zeldzame motie van ongenoegen indienden. Het lijkt me dat je toch wat zuiniger zou kunnen zijn op je vrienden, je weet nooit wanneer je ze nodig hebt.
Ik denk dat de coalitiepartijen dit anders hadden kunnen spelen, zonder zichzelf of het college geweld aan te doen. Nu is er weliswaar een besluit afgedwongen, maar het heeft weerstand opgeroepen bij de rest van de raad én in de Stad. Ik houd m’n hart vast voor volgende discussies.
2 reacties februari 21st, 2008